[vc_row full_width=”stretch_row” content_placement=”middle” el_class=”raster-row” css=”.vc_custom_1503325020882{background-image: url(https://www.loperscompanyheemstede.nl/wp-content/uploads/2017/08/achtergrond.gif?id=28) !important;background-position: center !important;background-repeat: no-repeat !important;background-size: cover !important;}”][vc_column][vc_column_text el_class=”subpagina-subkop”][/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_empty_space height=”50px”][/vc_column][/vc_row][vc_row full_width=”stretch_row” content_placement=”middle” css=”.vc_custom_1503487638823{margin-top: 50px !important;margin-bottom: 50px !important;background-color: #ffffff !important;}” el_class=”wit-vlak”][vc_column][vc_column_text el_class=”kopij-breed”]
DE KONING VAN SPANJE ULTIMATE
Het begint met ambitie
Na de Grand Raid, De Ronde van Vlaanderen, Rotterdam Marathon en een geslaagd trainingsweekend waren de messen scherp voor het volgende hoogstandje. De Koning van Spanje in Gulpen. Een trailrun waar je kunt kiezen tussen 18 km op vrijdag, 28 km op zaterdag en 44 km op zondag. Of je doet ze allemaal en noemt jezelf Ultimate. Die stomme eerzucht van me. Die constante uitsloverij. Zo zinloos. En alles voor die paar rotlikes van gedeformeerde zielsverwanten.
Ik reis met Daan die ook niet vies is van een uitdaging maar kan beschikken over een 20 jaar jonger lijf. De tijd dat je je kan veroorloven om 1 paar 4 jaar oude hardloopschoenen te dragen voor baan, weg en trail. Profiel heeft ie niet meer, maar klachten evenmin. Hoe anders is dat bij mij. Van enige souplesse is allang geen sprake meer. Pezen strak als pianosnaren. Spieren die zich als dorre touwen hechten aan de als roestige scharnieren. En altijd maar die ontkenning. Pijntjes gaan standaard een maand in de negeerstand.
We starten onze eerste trail van 17,9 km. Een nachttrail, lachen! Bij de start is het nog schemerig. Ik voel me goed. Sterk. Maar de tijger blijft in de kooi vanavond. Krachten sparen. Trailrunners zijn sowieso in meerderheid genieters. Het gaat meer om de beleving en de afstand dan de prestatie. Normaal heb ik een hekel aan genieten maar vandaag maak ik een uitzondering. Ik loop als een zonnetje en de hartslag is 120 gemiddeld ondanks alle hoogteverschillen en de ondergrond. Dan weer hoog gras, dan weer kronkelige bospaadjes bezaaid met rotsen en wortels. Waar is Daan?
Daan tikt me na 6 km op de bil en heeft een ambitieus hoofd. Ik ken dat hoofd. Dag hoofd! Ik draaf verder en zit iets voor de helft van het deelnemersveld. Tekenend voor de relaxstand waarin ik me bevind.
Het wordt donker. Ik loop over een heuvelrug. Links neemt de zon gracieus afscheid door de horizon dieprood te kleuren. Niet veel later nemen duizend sterren de hemel over. Hier onder ook lichtjes. Een lange processie hoofdlampjes die het pad verlichten. De mijnen zijn dicht. De arbeid wordt nu bovengronds geleverd. Arbeid als vermaak. Het is 4 mei. We leven in vrijheid en zijn tot op het bot verwend.
10 km gehad. De ondergrond is ruig. Mijn trailschoenen klappen alle kanten op. Mijn achillespezen krijgen de volle laag. Afgelopen woensdag op de atletiekbaan liep ik al niet van harte. Nu in het donker trekken donkere wolken mijn opgeruimde geest binnen. Ik was gierig en kocht geen batterijen voor mijn hoofdlampje. Daarom loop ik nu in mijn eigen schaduw. De persoon achter me heeft een soort halogeenlamp op zijn giechel gemonteerd. Mijn schaduw is tientallen meters lang. De associatie is snel gemaakt. Ik ben mijn grootste vijand. Mijn tomeloze ambitie en blindheid voor alle signalen storten me nu in het donker. Omringd door licht maar ik loop in mijn schaduw en zie nog slechter waar het pad loopt. Als er meer lopers achter me opdoemen multipliceer ik mezelf. Mijn schaduwen als duivels van de nacht steken om beurten hun dolken in mijn pees. Ze hebben er nog lol in ook en dansen vrolijk om mij heen, steeds in wisselende gedaanten. Ze voelen zich thuis in dit spookachtig licht.
Het is duidelijk. Ik zal luisteren. Het is onmogelijk, of minimaal uitermate stom om verder te gaan. Ik loop rustig uit en bereid me voor om het Daan te melden. Direct na de finishboog schud ik hem de hand. Hij is nu alweer bezig met de tweede beproeving. Sterke jongen. Ik zit in de Intercity terug naar Amsterdam. Die dendert ook maar door. Ik moet even stoppen en schakel over naar de fiets.
Na heling moet ik me maar eens aanmelden voor de trainingen van Enno van Lopers Company by Enno in Heemstede.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_empty_space height=”50px”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”1/4″][vc_single_image image=”369″][/vc_column][vc_column width=”3/4″][vc_column_text]
Over Paul Bierman
Paul Bierman is entertrainer: een personal trainer die ervoor zorgt dat moeten lopen niet als een moetje voelt. Lijden met een lach, zonder dat je doorhebt dat je lijdt, is zijn trainingscredo.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
