enno loopschool logo
Search

Martin en Sandra na de marathon

‘De sfeer was geweldig!’

 

Martin Knip rende 7 april zijn eerste marathon ooit, die in Rotterdam! Maar de griep en het warme weer grepen in op een sublieme voorbereiding … ‘Helaas ging het niet zoals ik had gehoopt.’

 

Hoe was het?!

‘Het was echt een leuke ervaring, de sfeer was geweldig. Ik heb ge-high fived met Lee Towers! En mensen langs de kant riepen mijn naam, die konden ze lezen op mijn startnummer. Er waren wel erg veel deelnemers. Vooral in het begin had ik daar last van, en was het lastig om mijn eigen tempo te rennen.’

Hoe is het gegaan?

‘Mijn grootste nachtmerrie, dat ik vlak voor de loop de griep zou krijgen, werd bewaarheid … de week ervoor heb ik twee dagen in bed gelegen. Dat maakte het lopen zwaar. Bij 25 kilometer was de tank leeg. Daarna werd het heel rough en ging het bergafwaarts. Ik kreeg enorme buikkrampen iedere keer als ik water dronk en moest dan hele stukken wandelen. Maar ik moest wel water drinken natuurlijk bij zo’n lange loop, zeker omdat het eerste warme lentedag was: ik liep voor het eerst dit jaar in korte broek. Na 15 kilometer lagen mensen al onder het thermo aan de kant. Wat dat betreft heb ik het er goed vanaf gebracht …’

Was het wat je ervan had verwacht?

‘Wat betreft tijd ben ik niet tevreden, maar naar omstandigheden heb ik het prima gedaan. Als ik de griep niet had gehad, had er veel meer in gezeten. Maar een loop is altijd een momentopname.’

Had je veel aan je voorbereiding?

‘Ja, ik was er helemaal klaar voor. Zonder mijn voorbereiding, Enno’s trainingen en zijn schema, had ik het niet gered. En ook complimenten voor Enno die mij na mijn griep belde om mij tips te geven. Hij adviseerde me om een klein loopje te doen om te zien hoe het voelde, of het gevoel er was. Ook een handige: maak jezelf niet gek tijden het lopen. De ervaring die hij heeft met marathon lopen, de rust die hij heeft, heeft mij enorm geholpen.’

Zin je stiekem op revanche …?

‘Ergens kriebelt het wel. Al moet ik nu nog even niet denken aan al die trainingsuren …’

 

“Je weet dat het pijn gaat doen”

 

Sandra Akkerman liep zondag 14 april haar eerste marathon. In Parijs! In een tijd van 4 uur en 16 minuten kwam ze over de finish. ‘Je loopt voor en met jezelf, maar de saamhorigheid voor, tijdens en na is geweldig!’

 

Hoe was het?

‘Ik vond het fantastisch om te doen! Dat begon al de dag van te voren bij het ophalen van het startnummer. Het is een heel internationaal evenement en trekt zoveel verschillende mensen en nationaliteiten aan die meedoen. De dag van de loop was het zalig renweer, zonnetje met een blauwe lucht en niet te warm. En de route door Parijs is prachtig. Je start op de Champs-Elysées met de Arc de Triomphe in je rug en loopt dan langs alle iconen zoals de Seine, de Eiffeltoren en de Notre Dame. Een hele bijzondere ervaring, heb echt genoten en geniet er nog steeds van.’

Was je voorbereiding toereikend?

‘Ja zeker! Het schema dat ik van Enno heb gekregen en de loopgroeptraining die ik bij hem heb gevolgd, hebben me goed geholpen. Uiteindelijk doe je het allemaal zelf, maar omdat hij zelf ook marathons heeft gelopen, kon hij vanuit ervaring tips geven. Een belangrijke tip was om niet te gaan versnellen als het lekker gaat in het begin, want je bent nog wel een tijdje aan het rennen. Beter wat over te houden voor aan het eind’.

Was het desondanks ook zwaar?

‘Ja, zeker! Toen ik 15 kilometer had gerend, dacht ik: hoe lang moet ik nog? Ik ben gek, hoezo doe ik dit?! Bij 20 dacht ik: o nee, ik ben nog niet eens op de helft! En op het 30 kilometerpunt dacht ik: nog maar 12, dat is net zo lang als mijn trainingsrondje Elswout. Op een gegeven moment doet het pijn, maar dan moet je gewoon door. Ik was heel erg gefocust, in mijn flow. Het is echt een mentale wedstrijd met jezelf. “Kom op Sannie, je wilde het zelf!”, zei ik dan tegen mezelf. Maar de sfeer in de stad sleept je erdoorheen: de muziek onderweg, de kindjes die je een high five geven, het publiek én mijn man die mij op vijf punten stond aan te moedigen. De laatste twee kilometer zag ik anderen wandelen. Ik dacht: no way! en ben juist gaan versnellen. In een tijd van 4.16 kwam ik de finish over, dat was ook de tijd die ik in mijn hoofd had.’

Hoe verloopt het herstel?

‘Door Parijs rennen met al die andere hardlopers, dat geeft een boost, nu nog steeds. Ik ga elke dag met een smile naar bed als ik denk aan wat ik fysiek en mentaal heb doorstaan en terugdenk aan de ambiance. Ik ben gezegend dat ik de hele marathon heb mogen rennen en dat mijn lichaam het doet.’